Patrzę na świat oczami dziecka Naiwność niczym ślina wycieka z mych ust Nie wiem Wciąż tyle pytań Niewiedzą się żywię Po omacku egzystuję Mam sceptyczny szkielet Przesiąknięta zwątpieniem do szpiku kości Nadzieję kosztuję jak miętową czekoladę
