planetoida

księżyc w złoto krwawej świetlistej obręczy
a dalej niebo chmurne i szare
coś mi przeszkadza
coś bardzo męczy
za szczęścia łyk z pokorą przyjmuję karę

wiatr ucichł a sowa w milczeniu się przygląda
cisza wieczorna w głowie kołacze
tęsknym spojrzeniem
za górę spoglądam
kiedyś będzie lepiej a na pewno inaczej

z marazmu realiów nie mogę się wyrwać
że źle mi w ciemności nie widać
co to jest co wraca
czy to czyjaś krzywda
błądzę po świecie jak planetoida

noszę znamiona zderzeń z podłym światem
wokół słońca krążę krucha i zraniona
zostań moim słońcem
z kryształu pałacem
zatrzymaj mnie w swoich gorących ramionach

szybcia