Posłuchaj i usłysz

Tak so­bie myślę o lo­sie człowieka co wy­ruszył
w życia długą drogę po omac­ku bez żad­nej ma­py
do miej­sc niez­na­nych kuszących i wie­cznie da­lekich
a ty­le chciałby i przy­zywa gna­ny tęsknotą tak dziwną
jak sy­renin śpiewem i nie wiesz ciągle nie wiesz gdzie
są dłonie je­dynie przez­naczo­ne bo tak wciąż uciekasz
bez tchu łapiąc od­dech tyl­ko cza­sem a po­tem sta­jesz
nag­le na zakręcie zdzi­wiony że nie słyszysz już ciszy
bo zak­rzy­kujesz w so­bie nies­po­koj­nie te szep­ta­nia
przedziw­ne a one i tak wra­cają we snach marą
żeby odpływać i pow­ra­cać upartą wciąż falą
po to by tańczyć ot tak dla sa­mego tańca
i śpiewać mu­zyką zna­jomą ci i bliską
bez początku i końca jak dziec­ko
co uf­nie ra­dości uśmie­chem
roz­da­je słońca pro­mienie
i budzi dziw­ne drżenie
że chcesz zaufać
jeszcze raz
by być
znów
tu


znasz to miej­sce jest two­je


22.09.2012.

Gaia