Nie chodziła po ziemi, lecz stąpała. Czytali jej wiersze z pobłażaniem. A ona zazdrościła wolności ptakom. Przygniatana często do ziemi, podnosiła się do słońca. Choć niebo czasem z hukiem przelewało się ponad jej głowę. Wiersze, które nadal pisała, czule opatrywała nocą, pod dziurawym parasolem z gwiazd.
Wierzbina
