XXXV

Rozwarłam przesmyk do mego jestestwa
z determinacją włożyłam weń szczypce
zimne jak lód
twarde jak skała
brnęłam głębiej coraz głębiej w siebie
szukając tego parszywego śmiecia
niechcianego
wzgardzonego
czas płynął lecz w końcu znalazłam
ostre końcówki chwyciły za główkę
wykręcając ją
i miażdżąc
powoli starannie wyjęłam kleszcze
wytargałam z siebie parszywe ''coś''
z odrazą rzuciłam
do kaflowego pieca
i otuliwszy się ciepłym miękkim kocem
z kubkiem gorącej cieczy w ręku
patrzyłam
jak płonie
kolejny niechciany element składowy
mojej jakże paskudnej osobowości