Intuicja

stanęła przed nim niepewnym krokiem
wiedziała co się wydarzy
jeszcze chwilę
a pozna odpowiedź
na najważniejsze pytanie
pytanie na które żywi nie znali odpowiedzi
a umarli milczeli grobową ciszą
w jej oczach zobaczył strach
nie bała się śmierci
troszczyła się o niego
komu będzie prasowała koszule
kogo obudzi czułym ''czas wstawać''
kto ją nakarmi swoimi marzeniami
nie chciała odchodzić
swoje niebo miała na ziemi
żadne inne miejsce nie mogło być lepsze
on tylko spojrzał na nią
ten ostatni raz wziął ją w ramiona
oddał ostani hołd jej duszy
dwie łzy nawilżyły spieczoną słońcem ziemię
ich łzy
to ostatnie wspomnienie jakie zostało w jej myślach
później westchnęła cicho tak jak robiła to wcześniej
to był jej ostatni oddech
i zgasły iskry w jej oczach
jednak nie odeszła
była przy nim
czuwała
czasem szeptała mu czule do ucha
wtedy niewiedząc dlaczego nagle znów się uśmiechał
widziała jak przemieniał marzenia w rzeczywistość
te marzenia które pozwalały mu walczyć
marzenia dla których trwał
aż pewnego dnia ostatni liść zatańczył w powietrzu
i spadł

Angelorum