Bez-serca

W kłębie krwi,
co ni cieknie,
ni leci,
duszę się od wspomnień,
co jak pręt do białości rozgrzany,
karcą za chęć życia.

W szumowinie srebra,
w złotych niciach krzyża,
lalką, marionetką jestem,
którą ktoś poniża,
by wyższym być.

Żadnej miłości,
ni uczuć czujących,
bezczucie w uczuciu,
i kres szmaragdu serca mego widzę na końcu tkaniny,
splamionej bezczelnością,
i chytrą konserwą życiową.

Stary zegar,
co wskazówek nie ma- żyje.

Czemu więc ty, choć bez serca,
skrytością swoją umierasz?

Obejmę cię słowami
tworu tego,
który tobie poświęcam.

Na cześć i chwałę twą!

W armat i bomb huku
wciąż szept twój słyszę!

I chyba- jednak
serca bicie.