Wyję do księżyca wyję o lepszy koniec drzew prastarych rad nie słucham rzeczki leniwej gróźb się nie lękam zagryzam resztki wątłej szyi kości pękają życie ulatuje z niej i ze mnie i słyszę tylko ostatni drwiący śmiech leniwej rzeczki i prastarych drzew.
Chaos
