Okruch

zbliżając się do ostrza
gładkiego i połyskliwego
jak znak od boga
używam całej swej siły,
by wypuścić zdrętwiałego
ducha w okowach

wybacz, że znów brzmię
tak samo bezużytecznie
wybacz, że nie mogę
zabrać cię prosto do nieba

mogę tylko lewitować
z tobą, na dystans,
w ubranych okowach

przelatując przez krawędź
wieczną i pachnącą śmiercią
jak kres rozczarowań
tnę w niewiedzy nici
ostatniego oddechu

wybacz, że znów brzmię
tak samo bezużytecznie
wybacz, że nie mogę
zabrać cię prosto do nieba

mogę tylko pozostać
w okowach grzechu
z tobą, na dystans
lewitować