a ty losie...

Wiatr rozproszył wieczorne promienie
echo błąkało się zagubione
zostawiając nutki radości na bezdrożach
Mgła tuliła nienazwane.

Nieprzetartym szlakiem wędrowałam,
gubiąc po drodze złudzenia.
W mroku nawet wiara się chwiała
choć do przodu prowadziła nadzieja.

Teraz ona także odeszła.
Rozproszył się błękit w przestworzach.
Chłód bezlitośnie zmroził krew w żyłach.
Coraz bardziej ciążyło milczenie.

Już nie ujrzę odbicia w twych oczach.
Nie zabrzmią słowa wytęsknione.
Weź więc Boże niepotrzebne mi serce.
A ty losie zdmuchnij świecę...