Pomnik straconych nadziei

powiew wypłowiałych marzeń
okala swym całunem ten stary marmur
dogłębna korozja
staje się świadectwem
ustawicznego opadu smutku

w jego cieniu
zgorzkniałe twarze
dziecko biegnÄ…ce boso
po drodze pełnej potłuczonego szkła

bezsilność
uderzamy w tÄ… pustÄ… formÄ™
głuchy odgłos
rozpoczyna miarowy marsz rozpaczy

powoli posuwamy się z żałobnym konduktem
by móc opłakać
niespełnione namiętności
oczekiwać na zmartwychwstanie

ukojenie jednak nie przychodzi
coś przeoczyliśmy
wśród tych ponurych alejek
rosnÄ… tylko martwe drzewa

Apokaliptyczny9