Sonet dla Sir Morrisa

Płyniemy pod kocią banderą przeznaczenia
Wibrysy jak wiosła pędzą statek do przodu
Oddalają od znienawidzonego lądu
A futro wciąż lśni blaskiem naszego marzenia

Piękniejszej szanty nie ma od twego mruczenia
Omami z łatwością posejdonowskie serce
A te wspomoże nas dobrym losem w podzięce
Uczyni morze pełnym łaski i milczenia

Bez obaw, póki pazury strzępią morski las
Możemy w elegancji płynąć w mroczny odmęt
Ty i ja, a obok opętany bryzą czas

Ogon - żaglem, bez niego nie popłynie okręt.
A oczy światłem, którego łaknie ciemność w nas...
...ta sama, dzięki której zaczynamy nowy rejs

Zig