Eurydyka

oczy Eurydyki patrzą
jasno i pewnie

jedynie
gdy odwraca głowę
są smutne

na dalekim horyzoncie
połyskują żagle
Grecy wracają do domów

skradzione słońcu promienie
umierają srebrem
na pomarszczonej tafli morza

zapach oliwek
ich zieleń
morze
i włosy Eurydyki

głowa Orfeusza dryfuje
zgodnie z przekazami

krzyczy
ale bardzo niewyraźnie

legendy zatrzymują
ten ruch i dźwięk
na wieki
choć Orfeusz już dawno
zniknął z pola widzenia

***
próbuję zrozumieć
że mój dotyk nie jest dla tych włosów
że nie jestem przeznaczony do tego wybrzeża
i wątpię jedynie

gdy spotykam Eurydykę wpatrzoną w morze
kiedy chcę oglądać tych samych
powracających Greków

gdy trzymam garść świeżych oliwek
kiedy przychodzę na grób Orfeusza
i modlę się za jego
zatrzymane życie

petroniusz