chwila we dwoje obcych

wychylasz się spojrzeniem zawieszając oddech
u progu ponowienia wyczerpujemy ostatnie gesty

odurzeni balansujemy na węzłach
sieci czasu kołysanej amplitudami myśli
jak owady wibryssami wyczuwając linę
pod nami wciąż szybciej spadająca przestrzeń

w labiryncie palców zamykane przyciąganie
owija nas wokół siebie wspólnie znacząc trajektorie
podwójnego wahadła – wstążki uczuć w obcych rękach

cicho opuściliśmy drgający punkt
rozdroże - jedną z komórek losu
mieszczącą wszystkie możliwości

w tańcu dusz jesteśmy pełni
do połowy