po kocich łbach drogi mlecznej idą kołysząc się niebiańskie mamki ich ponętne piersi pełne mleka niczym pękate dzbanki tu na dole w wieżach z kości słoniowej prysły marzenia o wieczności ciąży wyrok śmierci brzemię niedoskonałości... za nim ziemia nas wypluje - w obronie koniecznej - ja już dziś oddam swoja boskość za choćby jedną pierś z drogi mlecznej
Henryk_Konstanty
