portret wiosenny

odejdź jak zima tak zwyczajnie
stopnieje smutek
obeschną rzęsy
klucze żurawi niebo przygarnie
rozkrzyczą się dzikie gęsi

ucichnij jak wiosenna burza
pojaśnieje twarz
ogród zakwitnie
słońce promienie w wierszach zanurzy
kwiaty na łąkach rozsypie

zniknij jak spadająca gwiazda
otworzę oczy
niech sen się wyśni
na twoim portrecie ktoś nabazgrał

niewart by o nim pomyśleć

szybcia